Samuel F. B. Morse, Yale Üniversitesi’nden mezun olan ve resim eğitimi gördüğü İngiltere’de Kraliyet Akademisi’ne giden Amerikalı bir ressamdı. Evet, 1818’de Transatlantik kablosunun döşenmesini sağlayan ve hem Meksikalı-Amerikan hem de İç Savaş’ın sonuçlarını büyük ölçüde etkileyen telgraf ve Mors kodunu icat eden oydu. Hayal kırıklığına uğramış sanatçı, ismini ressam olarak duyurmak istiyordu fakat bu başarıyı mucit olarak kazandı.
Ama öncesinde Morse, bu tabloyu resmetmiştir. 1830-1832 yılları arasında Morse, Paris’teyken “Louvre Galerisi’ni”, resim yeteneğini daha da geliştirmek için Avrupa’ya gittiği sırada yapmıştır; tuval üzerine boyanmış bu büyük 1.8 x 2.7m boyutundaki yağlıboya, Veronese, Tintoretto, Caraviggio, Titian, Jouvenet, Murillo, Poussin, Vernet ve Reni’nin eserleri dahil olmak üzere Louvre’un en ünlü tablolarından 38’inin minyatür resimlerini içeriyordu. Morse bu tuvali, müzenin en büyük mekanlarından biri olan Salon Carré’deymiş gibi hayal gücünün yardımıyla yeniden yerleştirdi.
Morse, “Louvre Galerisi”nde kızı Susan’ın omuzlarından elindeki resme bakan kendisini merkeze alarak, ilginç birkaç insan figürlerini de tabloya eklemiştir. Ayrıca, ressam sehpasında tek başına resim yapan bir kadın görüyoruz, bu da muhtemelen onun karısı Lucretia Pickering’tir ve köşede kızına el işaretleriyle bir şeyler anlatan yazar James Fennimore Cooper ayakta durmaktadır. Morse’un portre sanatçısı ve eski oda arkadaşı olan Richard Habersham, ön planda bir deniz manzarası çiziyor. Uzun salondan gelen kişi, Morse’nin Paris’te tanıştığı ve George Washington’a muazzam bir mermer anıt inşa etmeye devam eden bir heykeltıraş olan Horatio Greenough’tur. Hemen yanında, Brittany’den gelmiş gibi görünen sırtları dönük bir kadın ve çocuk görüyoruz; bu, Louvre’ın hayatın her kesiminden insanlara açık olduğunu hatırlatmaya yarıyor. ABD’de, İtalyan ya da Fransız Rönesans başyapıtlarını sergilemek için hiçbir müze yoktu, bu yüzden amacı Amerikan halkını eğitmekti.
The New York Mirror, 1883’te tabloyu inceledikten sonra şöyle yazdı: “Burada, büyük bir takımyıldızı parlamaktadır: bu tabloda, dahiyane bir şekilde bir araya getirilen önemli isimlerin, resmetme sanatı var olduğu sürece parlamaları kaderlerinde yazılıdır. Ne yazık ki, halk tabloya karşı bu kadar heyecanlı değildi ve tablo zamanında kabul görmedi. Tablo sonunda kendini sattırdı, ama değerinin yarısına.
